Soms voel je dat de rouw zich stilletjes opbouwt, zonder dat je het meteen doorhebt. Dit afgelopen weekend voelde ik die golf aankomen, als een schaduw die langzaam dichterbij komt. Kleine signalen, zoals het snelle moe worden en die sluimerende, constante droefheid. En vanmorgen sloeg het rauwe verdriet in alle hevigheid toe. Ik opende mijn ogen, maar het was alsof de wereld nog steeds wazig was – mijn ogen zwaar, rood en gezwollen van de tranen en de intense nachtmerries van vannacht. Nachtmerries die me terugbrachten naar beelden van mijn vader in zijn kwetsbaarste momenten, iets wat mijn brein nooit helemaal zal kunnen loslaten.
Het is nu vier maanden sinds mijn vader is overleden, en ik ben gezegend met een nieuw vriendinnetje in huis: een Cavalier King Charles hondje, met een enorm liefdevol en gevoelig karakter. Deze kleine viervoeter brengt elke dag vreugde in mijn leven, vooral tijdens onze ochtendwandelingen. De vroege ochtenden, wanneer de wereld nog stil is, geven me normaal gesproken een gevoel van rust en een moment om mijn hoofd leeg te maken.
Maar vandaag voelde alles anders. Al bij de eerste stap buiten begonnen de tranen te stromen. Gelukkig kwam ik onderweg nauwelijks mensen tegen, waardoor ik niet hoefde te doen alsof alles goed ging. De beelden en het verdriet achtervolgden me, en ik voelde die bekende, drukkende pijn op mijn hart. Het was een reminder dat de rouw nog volop aanwezig is, en de aanstaande asstrooidag maakt het allemaal intenser.
Eind deze week wordt de dag van het as strooien. Ergens kijk ik ernaar uit, want dan krijgt hij eindelijk een mooie rustplaats, een plek waar mijn moeder zelfstandig heen kan gaan, een plek die haar dierbaar is. Maar tegelijk voelt het als een stap verder in het afscheid nemen, een definitief loslaten dat aan de ene kant goed voelt en aan de andere kant ontzettend zwaar. Hoe laat je los als iemand zo diep in je hart zit?
Rouw is een metgezel geworden, soms voorspelbaar, vaak onverwacht. Ik leer ermee leven, soms met verdriet en soms met vrede. En ik probeer het vooral te accepteren: het mag er zijn, en het is oké. Want uiteindelijk is het de liefde die achterblijft, en die draag ik voor altijd met me mee.
Heb jij ook iemand verloren en zoek je steun of herkenning in je eigen rouwproces? Praat er over; je staat er niet alleen voor.