Afgelopen zaterdag vierde ik mijn 51e verjaardag, en voor het eerst voelde ik me er niet zo blij bij. Het besef dat mijn vader er niet meer bij zou zijn, woog zwaar op mijn hart. Zijn warme verjaardagsknuffel en liefdevolle wensen zijn herinneringen die ik koester, maar die nu ook pijn doen. Het maakte deze dag tot een emotionele rollercoaster.
Eén van mijn vaders wensen voor mij was om het leven te vieren. Hoewel ik opkeek tegen de dag, wist ik dat ik het moest proberen.
Gelukkig had mijn lieve dochter een prachtig plan. Ze zorgde er in de vroege ochtend voor dat ik me meteen jarig voelde. Met slingers, een gepersonaliseerd verjaardagslied en mooie cadeautjes verwelkomde ze me in de dag. Haar liefde en enthousiasme hielpen me om de eerste stappen te zetten in deze nieuwe verjaardagstraditie zonder mijn vader.
In de middag bezocht ik mijn moeder. Samen met mijn kinderen genoten we van taart, terwijl de foto van mijn vader ons gezelschap hield. Het was een bitterzoete gelegenheid; zijn afwezigheid was voelbaar, maar de liefde die ons omringde, hielp ons om samen te rouwen en te vieren.
Later op de avond vierden we verder met een klein gezelschap van mijn beste vrienden en vriendinnen. Het was een intieme bijeenkomst, precies wat ik nodig had. Omringd door degenen die het dichtst bij me staan, voelde ik hun steun en warmte. Ondanks de blijdschap op deze dag, voelde ik me na afloop gebroken door alle emoties die deze dag met zich meebracht.
Deze verjaardag was een mengeling van vreugde en verdriet, een herinnering aan wat verloren is, maar ook aan de liefde die altijd zal blijven. Ik leer dat het oké is om te voelen, dat rouwen ook een manier is om te eren. Het is een stap in het verwerken van het verlies, een manier om het leven te blijven vieren, zelfs zonder de personen die ons zo dierbaar zijn.